ЯК САМОМУ яе сканструяваць, задаю пытанне. Майстрыца не губляецца:
— Чытаю кнігі па традыцыйнай свістульцы, потым прыдумваю ў сваім стылі.
![](/upload/iblock/941/941e4b4a06f1be812329adb1fab2765e.jpg)
Майстрыца згуртоўвае вакол сябе гэткіх жа 17 аднадумцаў — народны клуб майстроў «Святліца». Гэта віртуозы ў жывапісе Тамара Масленік і Фаіна Шугальская, якая да таго ж суправаджае карціны ўласнымі вершамі. Настаўніца з мясцовай школы мастацтваў Наталля Даргель адраджае з дзецьмі нацыянальную маляванку. Надзея Атопкіна вышывае, Эвеліна Грэцкая вяжа, Вольга Чарняўская, Ірына і Вольга Дзядзюра — вынаходніцы на ўсе рукі.
Алена Батарчук таксама можа штукарыць з любых падручных матэрыялаў, але найбольш «падзадорвае»… кераміка. Любоў да народных рамёстваў прынеслі гены, прыродныя схільнасці — славутай ткачыхай была бабуля. Ды і іншыя пакаленні адзначаны залатымі рукамі. Тата — умелец-самавучка, «на ты» з тэхнікай, разам з братам-зваршчыкам змайстравалі Алене ганчарны круг.
— Праўда, вялікія масы не выцягвае, бо не хапае магутнасці, але для сувеніраў — самае тое, — заводзіць станок майстрыца. — Бадай, кожная рэч — асобная ручная работа, выкарыстоўваю традыцыйны спосаб выкручвання: спачатку цэнтрую, каб камок не «ёрзаў», фармірую донца і, падтрымліваючы знутры і звонку, выцягваю сценкі.
ТЭХНАЛОГІЯ звычайная, ды каб яе адолець, патрэбна прафесійная загартоўка. З ахвотай адольвала ляпную навуку ў вучылішчы народных мастацкіх
Читайте также
— Ставіш перад сабой пэўную задачу, прыходзіш у майстэрню — а брацца за гэта не хочацца. Тады лепш заняцца іншым. Інтуіцыю не падманеш, і калі душа не ляжыць — нічога вартага не атрымаецца, — пераканана ганчарная каралева.
— З дзясяткаў тысяч рэчаў якая самая працаёмкая?
— Гліна — матэрыял, які не трывае доўгага захоўвання, на трэці дзень пачынае дрэнна пахнуць. І вырабы з яе ствараюцца хутка. На станку можна адразу выправіць некаторыя агрэхі, аднак часам, калі сценка, напрыклад, вельмі завужана, прасцей зрабіць новую спробу. Іншая справа, гліна доўга застывае: палову тыдня рэч сушыцца ў пакоі, затым — у спецыяльнай сушылцы, каб выпарыць рэшткі вільгаці. Абпал, афарбоўка, глазураванне і яшчэ раз абпал, бо паліва — парашок на воднай аснове, і трэба, каб гэтае шклопадобнае пакрыццё на паверхні спяклося.
Адмысловую навуку Алена Батарчук перадае дзецям, выкладае ў мясцовай школе мастацтваў. Захаванне народных традыцый для яе, бадай, тое, чым дыхае, чым жыве, на што апіраецца. Дзякуючы гэтаму так хораша выглядае. Дзякуючы гэтаму да яе цягнуцца выхаванцы і творцы-дарослыя. Выбрала прафесію па сабе, а прызнанне і аўтарытэт сябе чакаць не прымусілі.
basikirskaya@sb.by
Фота аўтара.