У кнізе 230 старонак і больш дзясятка раздзелаў: “Закускі”, “Супы”, “Гарачыя стравы”, “Рыба”, “Мучныя вырабы”, “Дэсерты”, “Напоі”, “Спалучэнні”, “Рэстараны”, “Магазіны”, “Турыстычныя комплексы”, “Аграсядзібы”, “Брэнды”. Аўтар пастараўся не толькі даць рэцэпты для самастойнага прыгатавання страў беларускай кухні, але і падказаць каардынаты, дзе і ў ХХІ стагоддзі можна знайсці аўтэнтыку. Сёння ў краіне ёсць месцы, дзе напаўзабытыя рэаліі нацыянальнай кухні вярнулі да жыцця нашы сучаснікі — рэстаратары, вытворцы прадуктаў, уладальнікі аграсядзіб. І яны, безумоўна, выклікаюць цікавасць і ў саміх беларусаў, і ў замежных турыстаў.
Нацыянальныя скарбы — дранікі, боршч, верашчака, зразы, клёцкі з душамі... А яшчэ — мотальскія каўбасы і палескія журавіны, бабруйскі зефір і “крафтавы” хлеб ад бабы Сцепаніды, высакародная старка і вострая зуброўка — у кнізе сабраны самыя смачныя і знакавыя арыенціры беларускай кухні. І акрамя таго — цікавыя факты. Да прыкладу, што ў шляхецкай культуры XVII—XIX стагоддзяў пернікі былі выдатнай закускай для водкі і разнастайных настоек і лічыліся добрым лякарствам. Ці, што задоўга да вядомых “бульбашоў” у беларусаў была іншая мянушка — “бацвіняжы”. Так называлі нашых продкаў палякі. Яны смяяліся, што бацвінне здольны есці толькі свінні і літвіны. Самае цікавае, што, нягледзячы на ўсе насмешкі, літоўска-беларускае бацвінне ў выніку ўвайшло ў канон польскай кухні.
mila@sb.by