Ксендз Кирилл Бардонов о том, как быть духовно богатым
16.11.2024 21:37:00
Часта ў размове мы гаворым пра ўдовін грош, або лепту, маючы на ўвазе ахвяру колькасна малую, але вялікую па сваёй унутранай каштоўнасці. Паразважаем сёння пра тое, якімі прынцыпамі кіравацца, каб быць духоўна багатым і шчаслівым хрысціянінам.
Выраз пра ўдовін грош паходзіць з Евангелля. У аповедзе пра складанне ахвяраванняў у скарбніцу Іерусалімскага храма Хрыстос супрацьпастаўляе шчодрыя ўнёскі багатых, якія ахвяравалі ад лішку, сціпламу прынашэнню беднай удавы, якая ахвяравала ўсё, што яна мела, — дзве лепты (дробныя разменныя манеты).
Не беднасць удавы зрабіла яе дар важным для Хрыста. Для яго важным быў той факт, што яна, адзіная сярод усіх удзельнікаў, якія стаялі ў чарзе, каб даць свае ахвяраванні, аддала ўсё. Удава была адзінай, хто прынёс у ахвяру Богу ўсё, што меў, — дзве лепты. Гэтыя дзве амаль нічога не вартыя манеты ўяўлялі яе апошнюю кропку бяспекі, яе крохкую зямную нітку надзеі на будучыню. Маючы глыбокае жаданне быць паслухмянай слугой Богу, удава аддала ў ахвяру ўсё, што мела, — нават сваю будучыню. Іншымі словамі, яна цалкам аддала сябе ў рукі Бога з упэўненасцю, што Ён дасць ёй неабходную падтрымку.
Мы запрошаны прыняць Хрыстовыя крытэрыі ацэнкі людзей. Мы часта ацэньваем людзей па тым, што яны маюць. Мы надаём вагу іх матэрыяльнаму дастатку, становішчу ў грамадстве, іх адукацыі або папулярнасці. Але Хрыстос ацэньвае нас зусім па-іншаму — на аснове нашых унутраных матываў і намераў, схаваных за нашымі дзеяннямі. Ён ацэньвае нас на аснове ахвяр, якія мы робім дзеля іншых, і на падставе ступені нашага аддання святой волі Бога. Ахвяра, якую Бог чакае ад нас, — гэта нашы сэрцы і жыццё. Складаней за ўсё даць сябе ў любові і клопаце, бо гэты падарунак каштуе нам больш, чым пацягнуцца да кашалька.
Парадокс нашага часу ў гісторыі заключаецца ў тым, што мы трацім больш, але маем менш, мы купляем больш, але атрымліваем менш задавальнення. У нас большыя дамы і меншыя сем’і, больш выгод, але менш часу, больш лекаў, але менш здароўя. Мы занадта мала чытаем, занадта шмат глядзім тэлевізар і знаходзімся ў інтэрнэце, ды занадта рэдка молімся. Мы памножылі сваю маёмасць, але зменшылі нашы каштоўнасці. Цяпер часы большых дамоў і кватэр, але і больш разбураных сем’яў. Мы навучыліся зарабляць на жыццё, але не жыць, мы дадалі гады да жыцця, а не жыццё да гадоў, мы ачысцілі паветра, але забрудзілі душу…
Ці можам мы, як бедная евангельская ўдава, знайсці ў сабе смеласць падзяліцца багаццем, часам і талентамі, якімі валодаем? Ці можам мы перастаць марнаваць нашы запасы любові, бескарыслівасці, ахвярнасці і спачування і адважыцца выліць усё сваё сэрца, усю сваю істоту, усё сваё жыццё ў скарбонку гэтага свету, якому так не хапае любові?
Ксёндз Кірыл БАРДОНАЎ
Выраз пра ўдовін грош паходзіць з Евангелля. У аповедзе пра складанне ахвяраванняў у скарбніцу Іерусалімскага храма Хрыстос супрацьпастаўляе шчодрыя ўнёскі багатых, якія ахвяравалі ад лішку, сціпламу прынашэнню беднай удавы, якая ахвяравала ўсё, што яна мела, — дзве лепты (дробныя разменныя манеты).
Не беднасць удавы зрабіла яе дар важным для Хрыста. Для яго важным быў той факт, што яна, адзіная сярод усіх удзельнікаў, якія стаялі ў чарзе, каб даць свае ахвяраванні, аддала ўсё. Удава была адзінай, хто прынёс у ахвяру Богу ўсё, што меў, — дзве лепты. Гэтыя дзве амаль нічога не вартыя манеты ўяўлялі яе апошнюю кропку бяспекі, яе крохкую зямную нітку надзеі на будучыню. Маючы глыбокае жаданне быць паслухмянай слугой Богу, удава аддала ў ахвяру ўсё, што мела, — нават сваю будучыню. Іншымі словамі, яна цалкам аддала сябе ў рукі Бога з упэўненасцю, што Ён дасць ёй неабходную падтрымку.
Мы запрошаны прыняць Хрыстовыя крытэрыі ацэнкі людзей. Мы часта ацэньваем людзей па тым, што яны маюць. Мы надаём вагу іх матэрыяльнаму дастатку, становішчу ў грамадстве, іх адукацыі або папулярнасці. Але Хрыстос ацэньвае нас зусім па-іншаму — на аснове нашых унутраных матываў і намераў, схаваных за нашымі дзеяннямі. Ён ацэньвае нас на аснове ахвяр, якія мы робім дзеля іншых, і на падставе ступені нашага аддання святой волі Бога. Ахвяра, якую Бог чакае ад нас, — гэта нашы сэрцы і жыццё. Складаней за ўсё даць сябе ў любові і клопаце, бо гэты падарунак каштуе нам больш, чым пацягнуцца да кашалька.
Парадокс нашага часу ў гісторыі заключаецца ў тым, што мы трацім больш, але маем менш, мы купляем больш, але атрымліваем менш задавальнення. У нас большыя дамы і меншыя сем’і, больш выгод, але менш часу, больш лекаў, але менш здароўя. Мы занадта мала чытаем, занадта шмат глядзім тэлевізар і знаходзімся ў інтэрнэце, ды занадта рэдка молімся. Мы памножылі сваю маёмасць, але зменшылі нашы каштоўнасці. Цяпер часы большых дамоў і кватэр, але і больш разбураных сем’яў. Мы навучыліся зарабляць на жыццё, але не жыць, мы дадалі гады да жыцця, а не жыццё да гадоў, мы ачысцілі паветра, але забрудзілі душу…
Ці можам мы, як бедная евангельская ўдава, знайсці ў сабе смеласць падзяліцца багаццем, часам і талентамі, якімі валодаем? Ці можам мы перастаць марнаваць нашы запасы любові, бескарыслівасці, ахвярнасці і спачування і адважыцца выліць усё сваё сэрца, усю сваю істоту, усё сваё жыццё ў скарбонку гэтага свету, якому так не хапае любові?
Ксёндз Кірыл БАРДОНАЎ