"Многие безбилетники знают нас в лицо". Как мы с пяти утра охотились на зайцев с контролерами Минсктранса
22.12.2017 08:57:20
Аднойчы ў 4.40 раніцы ў Мінску, на вуліцы Гурскага, з’явіліся трое грамадзян... Падобна на пачатак булгакаўскага рамана? Але гэта рэальны пачатак працы кантралёраў ДП «Мінсктранс». Зараз усе трыста кантралёраў горада працуюць з пяці раніцы і да першай гадзіны ночы. Карэспандэнт «Р» заступіла з імі на змену і даведалася, ці шмат пасажыраў прызвычаіліся да таго, што кантралёры з’яўляюцца ў наземным транспарце ў такую рань.
На руках — нарад-заданне для трох супрацоўнікаў наземнага пасажырскага транспарту. Юрый Качура, Валерый Герасімаў, Віктар Жук пачынаюць сваю працу тады, калі пачынаюць хадзіць тралейбусы.
— Першая змена пачынаецца з 5.00 і заканчваецца ў 13.30, другая — з 15.30 да 1.00. Адзін тыдзень адпрацоўваем на першай, наступны — на другой змене. Раней працавалі з 6.00 да 22.00, — пакуль ідзём да прыпынку, дзеліцца Юрый Качура. Ён, дарэчы, ужо 20 гадоў працуе кантралёрам. Нават з жонкай на службе пазнаёміўся. Трапілі разам у змену, і закруцілася. – Да месца раніцай едзем на дзяжурным транспарце. Прачынаемся ў 3.30.
Сёння мы будзем ездзіць на тралейбусах па маршруце станцыя метро «Міхалова» — метро «Пятроўшчына» — вуліца Голубева — дыспетчарская станцыя «Паўднёвы Захад». Першы наш «рагаты» транспарт — тралейбус № 53. Адчыняюцца трое дзвярэй, і ў кожную з іх заходзяць кантралёры: «Добрай раніцы!»
— І не спіцца ж вам! — так вітаецца пасажырка ў пухавіку і норкавай шапцы. — Добрай раніцы — скажаце яшчэ... Невядома, якой яна будзе пасля вас добрай!
За змену кантралёры каля тысячы чалавек правяраюць, і, кажуць, больш людзей сталі купляць праязныя, а не талоны. У большасці пасажыраў — бескантактавыя смарт-карты з безлімітнымі паездкамі на месяц.
— Я спяшаюся! – вылятае з салона тралейбуса на прыпынак адна з пасажырак, як толькі кантралёр накіроўваецца да яе.
— Такіх безбілетнікаў адразу відаць, — Юрый Качура глядзіць услед даме. — Часам безбілетнікі спрабуюць хуценька прабіць талончык, з падлогі падбіраюць — але я ж усё бачу. Трапляліся і падробленыя квіткі. На талончыку замазваюць старыя даты і час карэктарамі. А яшчэ з сур’ёзным тварам працягваюць учарашнія талоны або заяўляюць: «Я з вамі зайшоў у тралейбус!» З пустога прыпынку з намі хтосьці зайшоў... Неяк тры разы на месяц мне адзін і той жа хлопец-безбілетнік трапляўся. Ён заявіў, што яму лягчэй штраф аплаціць, чым талон купіць.
— Некаторыя возяць з сабой цэлы стос талонаў. Выварочваюць кішэню, кажуць, выбірайце. А навошта столькі? Хтосьці ўнукам збірае, нехта забывае выкінуць, — разважае Валерый Герасімаў, і мы выходзім на прыпынку «Універсам «Брэст». Чакаем наступны тралейбус. Вось і № 64. Заходзім. Электроннай картай блакіруюцца валідатары — загараюцца чырвоным.
— Кантралёры? Нічога сабе! — падрываюцца дзве дамы да дзвярэй, але ўжо позна. Хоць талончыкі ў іх і былі, але яны іх не прабілі. Штраф — з кожнай па 11,5 рубля.
Ля другіх дзвярэй чую гучнае: «Ды ў мяне праязны на месяц! Вось!» Гэта пасажырка спрачаецца з кантралёрам. Сітуацыя даволі частая: БСК ёсць, але заленавалася прыкласці да валідатара, таму тэрмінал кантралёраў не залічыў гэта за аплату праезду. Ёй даруюць за няпамятлівасць — разблакіравалі валідатары і яна прыклала свой праязны. Вось зараз праезд аплачаны.
Выходзім. Наступны тралейбус № 40. Не паспяваем зайсці ў яго, як з дзясятак людзей выбягаюць на прыпынак — заўважылі бэйджы кантралёраў.
— Безбілетнікі бачаць нас і без форменнай камізэлькі. Многія пазнаюць па твары — амаль кожны дзень бачымся, — Віктар Жук падыходзіць да хлопца ў навушніках, які ўпарта глядзіць у акно тралейбуса. — Ваша аплата праезду?
Хлопец дастае з кішэні 50-рублёвую купюру: «У кіроўцы здачы не было». І яго не штрафуюць. Чаму?!
— Мы адразу ж ідзём да кіроўцы — ці падыходзіў чалавек з такой купюрай. Калі так, то разумеем, што штрафаваць не трэба — усё ж такі ён хацеў аплаціць праезд. Але калі не... Штраф, — Юрый Качура тлумачыць ход дзеянняў.
Наступны наш тралейбус № 64. Толькі зайшлі, як нас, мякка кажучы, пасунулі зайцы — выскачылі на вуліцу, не даехаўшы адзін прыпынак да метро. Але двое не паспелі.
— Забыла пракампасціраваць талон... — пасажырка ў чырвоным пухавіку глядзіць у падлогу.
Юрый Качура дастае паперы для запаўнення пратакола, але дама свой пашпарт даваць не спяшаецца. У ход ідзе цяжкая артылерыя: «Пасажырка, вунь, глядзіце, журналісты з намі. Хочаце ў газету трапіць?» Тая адразу дастае дакументы і кашалёк.
Цікава, а ці часта выклікаюць кантралёры міліцыю?
— Цяжка з п’янымі безбілетнікамі, якія лаюцца, лезуць біцца. У рэдкіх выпадках клічам. Хутка нам выдадуць відэарэгістратары — будзе прасцей у спрэчках і канфліктах, — рэзюмуе Юрый Качура, і мы развітваемся. На часах 7 раніцы. Працы наперадзе ў кантралёраў яшчэ шмат.
КАМЕНТАРЫЙ У ТЭМУ:
Юрый Давідовіч, начальнік кантрольна-рэвізорскай службы ДП «Мінсктранс»:
— Менш за месяц кантралёры працуюць з раніцы і да позняй ночы. Што тычыцца аплаты, то свядомых пасажыраў стала больш. Але заўсёды ёсць тыя, хто эканоміць на праездзе.
Пасля з’яўлення кантралёраў без форменных камізэлек у трамваях і тралейбусах, колькасць выяўленых безбілетнікаў вырасла ў 4,5 разы ў параўнанні з 11 месяцамі мінулага года. Але на гэты паказчык паўплывалі і іншыя прынятыя захады: дапамога дружыннікаў, палепшаная сістэма аплаты, павелічэнне колькасці кантралёраў, з’яўленне відэарэгістратараў.
alinakasel@gmail.com
Не ўсе пасажыры рады кантралёрам а пятай гадзіне раніцы…
На руках — нарад-заданне для трох супрацоўнікаў наземнага пасажырскага транспарту. Юрый Качура, Валерый Герасімаў, Віктар Жук пачынаюць сваю працу тады, калі пачынаюць хадзіць тралейбусы.
Сёння мы будзем ездзіць на тралейбусах па маршруце станцыя метро «Міхалова» — метро «Пятроўшчына» — вуліца Голубева — дыспетчарская станцыя «Паўднёвы Захад». Першы наш «рагаты» транспарт — тралейбус № 53. Адчыняюцца трое дзвярэй, і ў кожную з іх заходзяць кантралёры: «Добрай раніцы!»
— І не спіцца ж вам! — так вітаецца пасажырка ў пухавіку і норкавай шапцы. — Добрай раніцы — скажаце яшчэ... Невядома, якой яна будзе пасля вас добрай!
За змену кантралёры каля тысячы чалавек правяраюць, і, кажуць, больш людзей сталі купляць праязныя, а не талоны. У большасці пасажыраў — бескантактавыя смарт-карты з безлімітнымі паездкамі на месяц.
— Я спяшаюся! – вылятае з салона тралейбуса на прыпынак адна з пасажырак, як толькі кантралёр накіроўваецца да яе.
— Такіх безбілетнікаў адразу відаць, — Юрый Качура глядзіць услед даме. — Часам безбілетнікі спрабуюць хуценька прабіць талончык, з падлогі падбіраюць — але я ж усё бачу. Трапляліся і падробленыя квіткі. На талончыку замазваюць старыя даты і час карэктарамі. А яшчэ з сур’ёзным тварам працягваюць учарашнія талоны або заяўляюць: «Я з вамі зайшоў у тралейбус!» З пустога прыпынку з намі хтосьці зайшоў... Неяк тры разы на месяц мне адзін і той жа хлопец-безбілетнік трапляўся. Ён заявіў, што яму лягчэй штраф аплаціць, чым талон купіць.
— Кантралёры? Нічога сабе! — падрываюцца дзве дамы да дзвярэй, але ўжо позна. Хоць талончыкі ў іх і былі, але яны іх не прабілі. Штраф — з кожнай па 11,5 рубля.
Ля другіх дзвярэй чую гучнае: «Ды ў мяне праязны на месяц! Вось!» Гэта пасажырка спрачаецца з кантралёрам. Сітуацыя даволі частая: БСК ёсць, але заленавалася прыкласці да валідатара, таму тэрмінал кантралёраў не залічыў гэта за аплату праезду. Ёй даруюць за няпамятлівасць — разблакіравалі валідатары і яна прыклала свой праязны. Вось зараз праезд аплачаны.
Выходзім. Наступны тралейбус № 40. Не паспяваем зайсці ў яго, як з дзясятак людзей выбягаюць на прыпынак — заўважылі бэйджы кантралёраў.
— Безбілетнікі бачаць нас і без форменнай камізэлькі. Многія пазнаюць па твары — амаль кожны дзень бачымся, — Віктар Жук падыходзіць да хлопца ў навушніках, які ўпарта глядзіць у акно тралейбуса. — Ваша аплата праезду?
Хлопец дастае з кішэні 50-рублёвую купюру: «У кіроўцы здачы не было». І яго не штрафуюць. Чаму?!
— Мы адразу ж ідзём да кіроўцы — ці падыходзіў чалавек з такой купюрай. Калі так, то разумеем, што штрафаваць не трэба — усё ж такі ён хацеў аплаціць праезд. Але калі не... Штраф, — Юрый Качура тлумачыць ход дзеянняў.
Наступны наш тралейбус № 64. Толькі зайшлі, як нас, мякка кажучы, пасунулі зайцы — выскачылі на вуліцу, не даехаўшы адзін прыпынак да метро. Але двое не паспелі.
— Забыла пракампасціраваць талон... — пасажырка ў чырвоным пухавіку глядзіць у падлогу.
Юрый Качура дастае паперы для запаўнення пратакола, але дама свой пашпарт даваць не спяшаецца. У ход ідзе цяжкая артылерыя: «Пасажырка, вунь, глядзіце, журналісты з намі. Хочаце ў газету трапіць?» Тая адразу дастае дакументы і кашалёк.
Цікава, а ці часта выклікаюць кантралёры міліцыю?
— Цяжка з п’янымі безбілетнікамі, якія лаюцца, лезуць біцца. У рэдкіх выпадках клічам. Хутка нам выдадуць відэарэгістратары — будзе прасцей у спрэчках і канфліктах, — рэзюмуе Юрый Качура, і мы развітваемся. На часах 7 раніцы. Працы наперадзе ў кантралёраў яшчэ шмат.
КАМЕНТАРЫЙ У ТЭМУ:
Юрый Давідовіч, начальнік кантрольна-рэвізорскай службы ДП «Мінсктранс»:
— Менш за месяц кантралёры працуюць з раніцы і да позняй ночы. Што тычыцца аплаты, то свядомых пасажыраў стала больш. Але заўсёды ёсць тыя, хто эканоміць на праездзе.
Пасля з’яўлення кантралёраў без форменных камізэлек у трамваях і тралейбусах, колькасць выяўленых безбілетнікаў вырасла ў 4,5 разы ў параўнанні з 11 месяцамі мінулага года. Але на гэты паказчык паўплывалі і іншыя прынятыя захады: дапамога дружыннікаў, палепшаная сістэма аплаты, павелічэнне колькасці кантралёраў, з’яўленне відэарэгістратараў.
alinakasel@gmail.com